آسیب های تاندون و درمان آن

آسیب های تاندون

عضله معمولا از طریق تاندون به استخوان متصل می شود که بواسطه آن اثر انقباض عضله انتقال می یابد. زمانی که عضله منقبض می شود، نیرویی ایجاد می کند که باعث کشیده شدن تاندون می شود. تاندون ها بسیار محکم هستند و نیرویی کششی معادل ۵۰ تا ۱۰۰ نیوتن در میلی متر مربع دارند. تاندون در برابر نیروی کشش به خوبی مقاوم است، اما در مقابل نیروی برش از مقاومت بسیار کمتری برخوردار است و در مقابل نیروهای فشاری نیز مقاومت کمی دارد. تاندون به طور عمده از کلاژن که باعث استحکام زیاد آن می شود و الاستین که خاصیت ارتجاعی آن را تأمین می کند، تشکیل شده است. در حالت طبیعی، در هنگام استراحت عضله، تاندون یک حالت موجی یا نوسانی دارد، اگر تحت کشش بیشتر از ۴ درصد قرار گیرد، الگوی نوسانی تاندون از بین می رود و تارهای کلاژن کشیده می شوند. در کشش ۴ تا ۸ درصد، پیوندهای عرضی که باعث اتصال مولکولهای کلاژن به یکدیگر می شوند، با لغزش تارها از کنار یکدیگر شروع به شکستن خواهند کرد. در کشش ۸ تا ۱۰ درصد، تاندون از بین خواهد رفت و ضعیف ترین تارها نیز پاره خواهند شد. در شرایط زیر، تاندون ها آسیب پذیرترین عوامل هستند و زود دچار صدمه می شوند:
١- زمانی که کشش به سرعت و بدون گرم کردن کافی اعمال می شود.
۲- زمانی که کشش غیرمستقیم اعمال می شود.
٣- زمانی که تاندون قبل از وارد شدن ضربه کشیده شده باشد.
۴- زمانی که عضله تاندون تا حداکثر ممکن تحریک و منقبض شود.
۵- زمانی که یک دسته عضله به وسیله نیروهای خارجی، کشیده شوند.
۶- و در آخر اینکه تاندون در مقایسه با عضله، ضعیف تر است. تمامی این فاکتورها، می توانند در همه ورزشکاران و در هر سنی روی دهد.

انواع آسیب تاندون

صدمات وارده به تاندون را می توان به پارگی ها و التهاب ها تقسیم کرد. از سن ۳۰ سالگی، با افزایش تغییرات تخریبی در تاندون کاهش خاصیت ارتجاعی آن شروع می شود، اما می توان با انجام ورزش های منظم این مرحله را به تاخیر انداخت. التهاب تاندون، می تواند به دلیل کاهش استحکام و حساسیت آن به پارگی حتی تحت فشارهای طبیعی ایجاد شود. بنابراین، ارزیابی و بررسی عضله به منظور جلوگیری از پارگی تاندون در ورزشکاران، ضروری است. صدمات وارده به تاندون، اغلب در نواحی دارای گردش خون کم روی می دهد. آسیب دیدگی تاندون آشیل، برای مثال، ممکن است در ۱ تا ۲ اینچی (۲ تا ۵ سانتی متری) نزدیک به محل اتصال به پاشنه پا، جائیکه قطر عروق کاهش یافته است، باشد.
آسیب دیدگی تاندون آشیل را می توان به روش های مختلفی طبقه بندی کرد. از نظر بالینی، تفاوت قائل شدن بین پارگی و علائم ناشی از به کارگیری زیاد تاندون، به دلیل تفاوت در درمان و پیش آگهی، کاملا عملی و مفید است. پارگی ها را می توان به پارگی های کامل (کشیدگی درجه سوم) و پارگی های ناقص (کشیدگی درجه اول و دوم) تقسیم بندی کرد. سندرم ناشی از به کارگیری زیاد عضله به تورم عناصر اطراف مفصل، التهاب تاندون و غلاف آن، ضعف خطير عضلانی، التهاب محل اتصال تاندون به استخوان و کیسه های مفصلی به علت پارگی های جزئی تقسیم بندی می شود.

پارگی کامل تاندون (کشیدگی درجه سوم)

پارگی کامل تاندون، اغلب در زرد پی از کار افتاده روی می دهد، و به ویژه در ورزشکاران مسن تری که بعد از سال ها غیبت از ورزش به صحنه های ورزشی برمی گردند، متداول است. پارگی های مشابه، بازیکنان بدمینتون را در شرایط خاص و همچنین بازیکنان تنیس، گروه هندبال، بسکتبال، فوتبال آمریکایی، فوتبال، پرش طول، پرش ارتفاع و دوندگان را دچار مشکل و ناراحتی می کند.
علائم و تشخیص

پارگی کامل تاندون ممکن است در موارد زیر روی دهد:
• ورزشکار ممکن است از یک پارگی ناگهانی در اثر درد شدیدی که هنگام آسیب دیدگی ایجاد می شود، آگاه شود.
• ورزشکار آسیب دیده قادر نیست، تمامی حرکات را با تاندون آسیب دیده انجام دهد و برای انجام کار به عضله تاندون آسیب دیده نیاز دارد.
• نقص ایجاد شده با میزان درد در هنگام لمس ارتباط دارد و ممکن است این درد در تاندون نیز احساس شود.
• ورم و کبودی نشان دهنده خونریزی است که پس از آسیب دیدگی ایجاد می شود.
• انجام آزمایشات بالینی به طور کامل، تشخبص را تائید خواهد کرد.
درمان
پزشکان از روش های درمانی گوناگونی استفاده می کنند:
1- عمل جراحی به ویژه اگر ورزشکار آسیب دیده جوان باشد و به دنبال آن گچ گرفتگی عضو آسیب دیده و عدم حرکت آن به مدت 4تا6هفته
2- حرکت ندادن عضو آسیب دیده با گچ گرفتن آن
3- انجام حرکات ابتدایی با ورزش کردن

پارگی جزیئ تاندون(کشیدگی درجه اول و دوم)

در این نوع پارگی، تاندون تا حدی پاره شده است. بر اساس میزان آسیب دیدگی، معمولا ورزشکار آسیب دیده ممکن است از پارگی ایجاد شده آگاه نشوند، بلکه ممکن است تصور شود که تاندون دچار التهاب شده و یا زیاد به کار گرفته شده است. پارگی های جزئی میتواند به به آسیب هیا مزمن و حاد تقسیم شود.

علائم و تشخیص پارگی های جزئی و حاد تاندون

پارگی جزئی و حاد تاندون ممکن است به شکل زیر حاصل شود:
- شروع ناگهانی درد، اغلب با یک رویداد یا حرک خاص
- درد در ناحیه آسیب دیده هنگام انجام فعالیت بیشتر
- درد هنگام لمس در ناحیه آسیب دیده
- خون مردگی و ورم

علائم و تشخیص پارگی جزئی مزمن تاندون

پارگی جزئی مزمن تاندون ممکن است در موارد زیر ایجاد شود:
- تاریخچه ای از شروع ناگهانی درد وجود دارد اما اغلب ضربه ای که باعث آسیب دیدگی شده باشد، بخاطر آورده نمی شود.
- ممکن است درد در طول گرم کردن بدن برای انجام ورزش، احساس شود و سپس از بین برود و بعدا با شدت بیشتری ظاهر شود
- ممکن است درد در ناحیه آسیب دیده، یا حرکت مفاصل نزدیک به هم که برخلاف مقاومت فرد است، احساس شود.
- ممکن است در ناحیه آسیب دیده در هنگام لمس درد احساس شود.
- ورم، ممکن است در اطراف ناحیه آسیب دیده مقداری تورم مشاهده شود.

محل آسیب دیدگی
تاندون آشیل به طور مکرر دچار پارگی جزئی حاد و مزمن می شود. تاندون های دیگری که ممکن است دچار آسیب دیدگی شوند عبارتند از: تاندون کشکک، روتاتورکاف و تاندون عضله نزدیک کننده دراز ران.
درمان آسیبهای حاد
در پارگی جزئی تاندون، ورزشکار باید به روش های زیر تحت درمان فوری قرار گیرد:
- التيام درد با یخ، سفت بستن محل آسیب دیدگی با باند، استراحت دادن و بالانگه داشتن عضو آسیب دیده، گاهی اوقات استفاده از چوب زیر بغل می تواند مفید باشد.
- مشورت با پزشک به منظور اطمینان از صحت تشخیص داده شده و همین طور درمان بهتر و سریعتر آسیب دیدگی
- از گچ گرفتن محل آسیب دیده یا سایر باندهایی که از محل آسیب دیده و دیدگی، استفاده کند. همین طور از آسیب بیشتر آن محافظت می کنند به ویژه در طول مراحل حاد آسیب دیدگی، استفاد کند
- داروهای ضد التهابی تجویز کند.
- یک برنامه ی ورزشی سبک و به تدریج افزایش پاینده را تجویز کند.
اگر پارگی جزئی تاندون به طور صحیح و اصولی درمان نشود، در ناحیه ی آسبب دیده بافت التهابی تشکیل خواهد شد