اطلاعات شما با موفقیت ثبت شد
غضروف های اپی فیزی در نوجوانان نسبت به تاندونها و رباط های طبیعی ضعیفتر بوده و یک ضربه که باعث پارگی کلی یک ریاط بزرگ در افراد بالغ می شود، در افراد نوجوان باعث کنده شدن اپی فیز خواهد شد. چنین ضربه ای به کنار منصل زانو در کودکان و نوجوانان ممکن است باعث یک آسیب اپی فیزی شود، در حالی که این ضربه در افراد بزرگسال باعث پارگی رباط کناری داخلی و نیز رباط متقاطع قدامی زانو می شود. هنگامی که به پارگی رباط های اصلی در جوانان شک است لازم است که عکسبرداری با اشعه ایکس انجام شود تا اینکه بتوان غضروف های اپی فیزی را بررسی، و هرگونه آسیب استخوانی را شناسایی کرد.
غضرف های اپی فیزی نسبت به بافت همبند کپسولهای مفصل ضعیفترند، بنابراین در رفتگی مفاصل اصلی در اثر وارد آمدن ضربه در میان کودکان و نوجوانان، در مقایسه با آسیب های این غضروفها از شیوع کمتری برخوردار است.
در ۱۰ درصد از موارد، صدمات وارد آمده به نواحی رشد می تواند باعث اختلال رشد طبیعی طولی استخوان شود. آثار این صدمات متغیر است. در حالی که آسیب وارد آمده به غضروف های اپی فیزی در حال بهبودی است، استخوانهای ران دو طرف ممکن است اختلاف طولی به اندازه بیش از یک اینچ (۲ سانتی متر) داشته باشند.
گاهی اوقات وارد آمدن آسیب به اپی فیزی، تنها قسمت اپی فیزی را تحت تأثیر قر می دهد، پس در طول دوره بهبودی، تنها بخش آسیب ندیده غضروف رشد می کند و باعث می شود که پا به شکل خمیده درآید. نواحی رشد می توانند دچار سرخوردگی برروی استخوان شوند (اپی فیزبوليزيس). این آسیب در مفصل لگن رایج است و در طی آن سر استخوان ران می تواند به تدریج و یا ناگهانی برروی تنه سربخورد، اپی فیزیولیزیس باید از طریق جراحی درمان شود.
شکستگی های رایج
بافت استخوان در نوجوانان نرمتر از بزرگسالان است و لذا افراد جوان به میزان کمتری دچار شکستگی استخوان می شوند به این دلیل، شکستگی ها در کودکان خصوصیات و ویژگیهای متفاوتی را نشان می دهند. درمان شکستگی ها در کودکان و نوجوانان از اصول و قواعد متفاوت با درمان افراد بزرگسال تبعیت می کند.
- بهبودی شکستگی ها در کودکان و افراد جوان نسبت به بزرگسالان بهتر صورت می گیرد و علايم قابل مشاهده کمتری را برجای می گذارد. انجام عکسبرداری با اشعه ایکس پس از ۱۸ ماه از گذشت وارد آمدن آسیب حاکی از آن است که در یک فرد نوجوان، بهبودی کامل انجام گرفته است و هیچ گونه نشانه ای از شکستگی وجود ندارد، در حالی که در عکس متعلق به یک فرد بزرگسال، اغلب تغییری در شکل استخوان دیده می شود.
- در نوجوانان در مقایسه با بزرگسالان، شکستگی ها با شدت بیشتری بهبود می یابد، بنابراین کودکان و نوجوانان نیازی ندارند که مدت زیادی را درگچ شکسته بندی سپری کنند.
- نوجوانان متحمل انواع متفاوتی از شکستگی در مقایسه با بزرگسالان می شوند استخوانهایی که هنوز در حال رشد هستند، انعطاف پذیرند، بنابراین می توانند قبل از شکسته شدن، به شدت خم شوند. نمونه ای از این مسأله، شکستگی ترکه ای است.
شکستگی های کنده شده
در نوجوانان، قدرت تاندونها، رباط ها و عضلات بیشتر از استخوانهاست، در حالی که این وضعیت در بزرگسالان برعکس است. این بدان معنی است که کودکان و نوجوانان معمولا به هنگام برخوردها یا زیاده روی در فعالیتهای ورزشی، دچار آسیبهای استخوانی می شوند. به جای اینکه خود ماهیچه یا رباط دچار پارگی شود محل اتصال آن به استخوان از خاستگاه خود پاره می شود. چنین شکستگی های کنده شده ای اغلب در نواحی رشد استخوان های پهن واقع می شوند و شایع ترین جای آن در جلوی لگن و نیز استخوان نشیمنگاهی است که عضلات هامسترینگ خلفی از آنجا نشأت می گیرد. شکستگی های کنده شده اغلب به طور ناگهانی در طی وارد آمدن فشار سخت و سریع به عضلات ایجاد می شوند زمانی که یک نوجوان دچار برخوردی می شود که در نتیجه آن احساس درد در حین لمس، تورم و تراوش خون در موضع آسیب دیده به وجود می آید، یک بررسی با اشعه ایکس باید انجام شود. اگر محل اتصال عضلات به استخوان دچار پارگی و یا جا به جایی شود به طوری که نتوان مجددا آن را به محل اولیه بازگرداند، برای جادادن مجدد قطعات شکسته شده، عمل جراحی باید انجام شود. جا به جایی این قطعات، تنها به اندازه چند میلی متر می تواند عملکرد آنی رباطها یا ماهیچه ها را مختل کند، البته اگر درمان آن به طور صحیح انجام نگرفته باشد.
گاهی اوقات تکه استخوان کنده نمی شود و ضریعی (غشای استخوان) که رباط به آن متصل است، جا به جا می شود. این مسأله می تواند باعث مختل شدن عملکرد ماهیچه یا رباط شود، اما در تصویر تهیه شده با اشعه ایکس چیزی دیده نمی شود. به همین دلیل و برای انجام تشخیص درست و انتخاب درمان صحیح، انجام آزمون عملکرد ماهیچه و ثبات استحکام مفصل، دارای بیشترین اهمیت است. آسیب ناشی از کنده شدگی می تواند جدی تر از یک پارگی عضله یا تاندون باشد. چون عوارض و مشکلات آن همانند یک شکستگی است. بنابراین صدمات ناشی از کنده شدگی باید از پارگی عضلات که اغلب در بزرگسالانی که تحت آسیب مشابه قرارگرفته اند رخ می دهد، متمایز شود. زمانی که برای بهبودی یک شکستگی کنده شده لازم است طولانی تر از پارگی عضله می باشد و بسته به نوع درمان، چیزی در حدود ۱ تا ۶ ماه است. این مسأله ضروری است که شکستگی های کنده شده در مراحل اولیه تشخیص داده شوند تا بتوان درمان مناسب را آغاز کرد. اگر به این آسیب ها بی توجهی صورت بگیرد، نتیجه آن می تواند به صورت درد مزمن و صدمه به عملکرد مفصل باشد که در اثر عدم استحکام با اختلال در حرکت ایجاد می شود. نوجوانانی که بعد از یک برخورد، دچار احساس درد در حین لمس، تورم و تراوش خون در ناحیه آسیب دیده می شوند، بایستی که تحت عکس برداری با اشعه ایکس قرار بگیرند.
صدمات ناشی از زیاده روی در فعالیت های ورزشی
این گونه صدمات در نوجوانان، معمولا آپوفیز را تحت تأثیر قرار می دهد. آپوفیز شامل بخشهایی از استخوان بندی بدن است که محل اتصال تاندون ها، رباط ها، ماهیچه ها، یا کپسولهای مفاصل را تشکیل می دهند .
التهاب آپوفیز (آپوفيزيت)
در یک واحد عضله و تاندون، نواحی پرخطر خاصی وجود دارند، نظیر محل های اتصال ماهیچه ها و تاندون ها به استخوانها، بافت خود ماهیچه و تاندون و نیز محلی که ماهیچه و تاندون درهم ادغام می شوند (محل اتصال عضله و تاندون). در بزرگسالان، اغلب خود بافت ماهیچه یا تاندون براثر فعالیت شديد دچار آسبب می شود، در حالی که این چنین فعالیتی در نوجوانان باعث آسیب به محل اتصالی ماهیچه یا تاندون به استخوان می شود. مطالعات نشان داده است که تمرینات بدنی توان و نیروی تاندون ها و رباط ها را بیشتر از محل های اتصال آنها افزایش می دهد. التهاب آپوفيز ناشی از زیاده روی در فعالیت های ورزشی بیشتر در ورزش های خاصی نظیر فوتبال، پرش طول و پرش ارتفاع رخ می دهد که نیازمند خميدن زیاد زانو هستند و بنابراین آپوفيزها در معرض فشار بیش از اندازه و تنشهای کششی قرار می گیرند.
مکانی که آپوفیزیت اغلب در آن رخ می دهد، محل اتصال رباط کشککی به استخوان درشت نی است. فشار بیش از اندازه آپوفيزها باعث التهاب در محل اتصال تاندون می گردد که خود به صورت درد، احساس درد درحين لمس، و تورم ظاهر می شود. یک تصویر گرفته شده با اشعه ایکس، فروپاشی استخوان را در زیر اتصال تاندون نشان می دهد. آپوفیزیت همچنین اغلب در محل اتصال تاندون آشیل به استخوان پاشنه رخ می دهد. در موارد آپوفیزیت، این مسأله ضروری است که ورزشکار مصدوم در مراحل اولیه استراحت کند و تا زمانی که هیچ دردی را احساس نکند، از حرکت هایی که باعث ایجاد درد می شوند، اجتناب نماید. در غیر این صورت، بیماری برای دوره های طولانی به طول خواهد انجامید. شایع ترین علت آپوفیزیت، تمرینات یک طرفه است. در اینجا لازم است که نسبت به ورزش ها و تمرینات قدرتی که توسط افراد جوان در حال رشد به کار می روند هشدار داده شود. هنگامی که یک تمرین قدرتی با فشار و بار زیاد انجام می شود، توان ماهیچه ها سریعتر از توان استخوان ها افزایش می یابد که همین مسأله باعث ایجاد آپوفیزیت و نیز شکستگی های کنده شده می شود. بنابراین بچه های در حال رشد بایستی برای انجام تمرینات قدرتی، تنها از وزن خود به عنوان فشار و بار استفاده کنند.
شکستگی های فشاری
اگر توانایی سازگاری بدن برای تحمل کردن یک بار با فشار بسیار بالا ناکافی باشد آنگاه فشار یک طرفه به استخوان بندی می تواند ایجاد شکستگی های فشاری شود. این گونه شکستگیها می تواند کودکانی را که در سنین پایین به انجام فعالیتهای ورزشی می پردازند، تحت تأثیر قرار دهد. میزان وقوع این عارضه در نوجوانان نیز رو به افزایش است. این آسیب می تواند ناشی از حرکات مکرری باشد که به دفعات تحت فشار طبیعی انجام می شود مثل دو های طولانی و یا اینکه بر اثر انجام حرکات به دفعات کمتر ولی با فشار بیشتر ایجاد شود نظیر وزنه برداری.
با این شرایط، خطرناکترین وضعیت زمانی است که از فشار زیاد در دفعات زیاد استفاده شود، به طور کلی، شکستگی های فشاری می توانند در هر استخوانی روی دهند اما شایع ترین آنها در اندامهای تحتانی است. این شکستگی ها بیشتر در استخوانهای کف پا و در درشت نی، نازک نی، ران، استخوانهای ناحیه لگن و نیز تنه مهره ها روی می دهند.
در افرادی که تحت حرکت های مکرر یا فشارهای زیاد قرار گرفته اند و یا اینکه بر اثر کار بدنی سخت از وجود درد احساس نارضایتی می کنند، بایستی همواره نسبت به وقوع شکستگی های فشاری مظنون بود. معمولا هیچ گونه درد یا ناراحتی به هنگام استراحت وجود ندارد. احساس درد موضعی در حین لمس و نیز تورم در سرتاسر ناحیه دردناک یافت می شود و معاینه بالینی نیز معمولا منجر به تشخیص خواهد شد. اگر با اشعه ایکس هیچ گونه شکستگی رؤیت نشد و در صورتی که درد و علايم آن هنوز وجود داشت، باید ۳ تا ۴ هفته بعد مجددا فرد مصدوم با اشعه ایکس تحت بررسی قرارگیرد. تا تشخیص تأييد شود. راه کمکی دیگر، بررسی با ایزوتوپهای رادیو اکتیو است که می تواند به انجام تشخیص در مراحل اولیه کمک کند.
خطر شکستگی های فشاری را می توان به طور قابل توجهی از طریق افزایش تدریجی تمرینات ورزشی، کاهش داد. از سوی دیگر می توان این تمرینات را به طور متناوب با استراحت توام کرد تا بدین ترتیب، بدن زمان کافی برای استراحت و بهبودی داشته باشد. سطحی که ورزشکاران بر روی آن به تمرین و ورزش می پردازند حائز اهمیت است و از سوی دیگر نوع ساختار کفش های آنها نیز حیاتی است. فردی که برروی یک سطح سخت می دود، بایستی از کفشی استفاده کند که دارای خصوصیات ضربه گیر باشد. زمانی که زمین ورزشی از یک سطح سخت به سطحی نرم یا برعکس تغییر می یابد، بایستی که در طی دوره زمانی، شدت تمرینات ورزشی کاهش یابد.
آسیب های غضروف
در نوجوانان نسبت به افراد بزرگسال، بافت کلاژن غضروف مصلی توسط عروق خونی به شکل بهتری تغذیه می شود ولی از نیروی کشسانی کمتری برخوردار است. بنابراین کودکان و افراد جوان به دلیل پیچ خوردگی ها و ضربات مستقیم به میزان بیشتر و آسانتری نسبت به بزرگسالان به آسیب های غضروف مفصلی دچار می شوند. وجود فشار شدید طولانی مدت بر روی مفصل زانو، به عنوان مثال در ورزش اسکی در حین پایین آمدن از سرازیری و یا در قایقرانی می تواند باعث وارد آمدن صدمه به غضروف مفصلی استخوان کشکک شود. این وضعیت، سندرم درد کشککی رانی، باعث ایجاد درد در سطح استخوان کشکک یا اطراف آن می شود که بیشتر به هنگام دویدن در سراشیبی و سربالایی و نیز در اثر چمباتمه زدن، آغاز می شود. غضروف مفصلی استخوان کشکک نرم می شود و ذرات آن تجمع می یابند. از آنجایی که غضروف و بافت آن فاقد هرگونه سیستم و بافت عصبی است، لذا علت شروع درد کاملا مشخص نیست اما ممکن است این درد از غشای سینوویال نشأت گرفته باشد. دلایل نرمی غضروف استخوان کشکک تاکنون شناخته نشده است، اما این بیماری نسبت به گرمادرمانی و نیز تمرینات ایزومتریک بخش قدامی و خلفی عضلات ران، پاسخ می دهد.
آسیب دیگر غضروف که در نوجوانان روی می دهد، استئوکندریت دیسکان است که در آن سطح مفصلی و غضروف آن دچار تخریب یکی از بخشهای خود شده و از آن جدا می شود که البته این قسمت می تواند آزاد شود و در داخل آن به حرکت بپردازد و مشکلاتی را به وجود آورد. تشخیص این صدمات غضروفی به کمک آرتروسکوپی انجام می شود.
اثر تمرینات بدنی بر روی اندام های داخلی بدن
تندرستی و سلامت جسمانی خوب به وسیله قابلیت بالای استفاده از اکسیژن مشخص می شود. این قابلیت تحت تاثیر طول مدت و نیز شدت تمرینات ورزشی است. البته یک عامل ارثی نیز وجود دارد که باید به آن توجه کرد که طی آن افراد مختلف دارای توانائیهای متفاوتی برای دستیابی به عملکرد خوب و مناسب قلب و ریه هستند.
اثر بر روی قلب و شش ها
شش ها دارای قابلیت ذخیره بالایی هستند و به خوبی قادرند که فعالیت سخت بدنی را تحمل کنند. قلب و عروق خونی نسبت به شش ها حساس ترند ولی آنها نیز توانایی قابل توجهی را برای سازگاری با افزایش تنش و فشار، در اختیار دارند. یک قلب طبیعی قادر است که گاهی اوقات ضربانهای بیشتری را انجام دهد. این ضربانهای اضافه محتاج وقفه در تمرینات ورزشی نیست و معمولا قابل توجه نمی باشند، ولی معاینه پزشکی توصیه می شود.
بیماری قلبی مادرزادی که تشخیص داده نشده باشد، می تواند منجر به مرگ ناگهانی در طی فعالیت شدید بدنی شود. افراد جوانی که قصد دارند به طور منظم به انجام تمرینات بدنی و ورزش بپردازند، بایستی قبل از شروع، تحت معاینه پزشکی قرار گیرند. کودکان در حال رشدی که به طور پیوسته و منظم به ورزش می پردازند، حتی در هنگام استراحت نیز دارای فشار خونی هستند که اغلب اوقات بالاتر از حد طبیعی است. اگر از بیماری نهفته ای که ممکن است علت اصلی این عارضه باشد صرف نظر کنیم، هیچ دلیلی برای عدم ادامه تمرینات بدنی وجود ندارد. به طور معمول تمرینات ورزشی موجب کاهش فشار خون و میزان ضربان قلب می شوند. عفونت می تواند منجر به التهاب عضله قلب (میوکاردیت) شود و هنگامی که این حالت وجود دارد، اگر بدن فرد تحت تأثیر فعالیت سخت جسمی قرار بگیرد، خطرات افزایش می یابد. التهاب عضله قلب معمولا خود به شکل دردهای قفسه سینه، تپش قلب، خستگی و وخامت سلامت عمومی بدن ظاهر می شود. از آنجایی که علایم این عارضه گاهی اوقات جزیی و کم اهمیت هستند، ورزشکار بیمار همیشه با پزشک مشاوره می کنند و به فعالیت ورزشی خود ادامه می دهد تا اینکه این علایم بدتر شود برای اینکه به هنگام بازگشت به فعالیتهای ورزشی از شرایط و وضعیت سالمی برخوردار شویم، ضروری است که به توصیه های پزشک توجه کنیم. بعد از اینکه هیچ علامتی مبنی بر التهاب عضلات قلب دیده نشد، لازم است که برای شروع ورزش حداقل چندین ماه سپری شود. ورزشکارانی که علایم عفونت، به ویژه تب، را مشاهده می کنند باید از شرکت در تمام تمرینات و فعالیتهای رقابتی اجتناب کنند. اگر انجام تمرینات نسبتا ساده موجب بروز مشکلات تنفسی، خستگی یا دردهای قفسه سینه در ورزشکار شود، وی بایستی با یک پزشک مشورت کند.
اثر بر روی کلیه ها
در ورزشکارانی که تحت تأثیر فعالیت های شدید بدنی قرار دارند، رنگ ادرار می تواند به صورت قرمز یا قهوه ای در آید که این مسأله ناشی از وجود پروتئین ها، گلبولهای قرمز خون و یا فرآرده های زاید در آن است.
بر اثر افزایش فشار بر بدن، این مواد وتركيبات می توانند از کلیه ها عبور کنند، بدون اینکه هیچ گونه آسیب درخور توجهی داشته باشد. تغییر رنگ ادرار ممکن است ناشی از افزایش تخریب گلبولهای قرمز خونی باشد که بر اثر دویدن بر روی یک سطح سفت ایجاد می شود، اما با این وجود لازم است که این حالت مورد بررسی قرار گیرد چراکه این علایم می توانند نشانه از یک بیماری نهفته باشند.
اثر برروی روده ها
روده ها می تواند بعد از انجام یک کار سخت بدنی، دچار اشکال شوند، حالت تهوع، استفراغ، دردهای شکمی واسهال می تواند ظاهر شود، بدون اینکه هیچگونه بیماری وجود داشته باشد. علایمی که برای مدت طولانی تری باقی می مانند بایستی توسط پزشک مورد بررسی قرار گیرند، چرا که این علایم ممکن است براثر چیزی غیر از کار سخت بدنی ایجاد شده باشد.
تمرینات ورزشی خاص
سرنوشت ساز ترین مرحله از دوران زندگی یک ورزشکار از دیدگاه پزشکی زمان است که وی در نهایت تصمیم می گیرد که در یک رشته ورزشی خاص متمرکز شود که البته این مسأله انجام تمرینات شدید، برنامه ریزی شده و طولانی مدت را ایجاب می کنند. تجزیه و تحلیل و آنالیز شرایط لازم فیزیولوژیکی ورزشکاران جوان برای یک رشته ورزشی خاص مسأله ای مطلوب است، اما متأسفانه در حال حاضر هیچ گونه اساس و معیار منظمی برای انجام یک قضاوت و اظهار نظر معتبر وجود ندارد در حال حاضر، تمرینات پیوسته و هدفمند در میان جوانان، از سنین پایین آغاز می شود. روش های تمرینی که برای افراد بزرگسال تعبیه شده اند، بدون انجام هرگونه سازگاری متناسب برای سنین کودکان و یا ویژگی های افراد مختلف و خاص عينا برای تمامی کودکان به کار گرفته می شود. یک فرد تمرین دهنده و مربی، با توجه به نوع تمرینات و فعالیت های رقابتی نوجوانان، لازم است که از خطراتی که در طولانی مدت و نیز کوتاه مدت را تهدید می کند، آگاه باشد. ورزش باید به عنوان ابزاری برای بازی کودکان و نیز وسیله ای برای حفظ سلامتی بزرگسالان باقی بماند. بنابراین فعالیتهای ورزشی بایستی که زیر سئوال بروند:
کودکان نمونه های کوچک شده افراد بزرگسال نیستند. آنها در سنین مختلفی بالغ می شوند و بلوغ آنها می تواند در طی یک دوره سنی از ۴ تا ۶ سال به وقوع بپیوندد. این اختلاف فیزیولوژیکی که در تکامل کودکان وجود دارد، اغلب توسط مربیان و مدیران نادیده گرفته می شود.
تمرينات لازم برای سلامت جسمانی
تمرینات تناسب جسمانی برای افراد بین ۱۰ تا ۱۲ سال، کارآمد تر از سایر گروه های سنی نیست. قابلیت تولید انرژی به طريقه بی هوازی در کودکان بین ۱۰ تا ۱۲ سال کمتر از افراد نوجوان است. اما بدون توجه به سن و بدون در نظر گرفتن این قابلبت افراد جوان می توانند در تمرینات تناسب جسمی منظم که نیاز به انرژی بی هوازی دارد، شرکت کنند و به نظر می رسد که کودکان به طریقه بزرگسالان دچار خستگی نمی شوند.
تمرینات قدرتی
در کودکان در حال رشد، اندام های داخلی قابلیت سازگاری با فشارهای زیاد را دارند، در حالی که سیستم عضلانی - اسکلتی می تواند به آسانی دچار آسیب شود. اثرات تمرینات ورزشی در کودکان و افراد جوان، بیشتر در ماهیچه ها و سلولها اتفاق می افتد که دچار افزایش اندازه می شوند. این افزایش اندازه به طور مستقیم با طول مدت و نیز شدت برنامه ورزشی در ارتباط است. عضلات زمانی قوی تر می شوند که تحت تمرین قرار بگیرند و به هنگامی که تمرین متوقف می شود، سریعا نیروی خود را از دست می دهند. کودکان و افراد جوان نسبت به تمرینات عضلانی قدرتی پاسخ می دهند، چرا که این امر تأثیر نسبتا بیشتری بر روی عضله بندی فرد در مقایسه با استخوان بندی وی می گذارد. تحت شرایط طبیعی، ماهیچه های آنها به اندازه افراد بزرگسال برای فعالیتهای نیازمند قدرت مورد استفاده قرار نمی گیرد، بنابراین کودکان در حال رشد از تمرینات قدرتی تأثیر بیشتری را در عضله بندی خود خواهند داشت. در دوران نوجوانی، افزایش زیاد قدرت در زنان و مردان به صورت یک مشخصه است، اما در اوایل دوران نوجوانی، افزایش قدرت به وضوح کمتر از میزان افزایش اندازه بدن است. بنابراین در طی این دوران، ورزشکاران به آن اندازه ای که بدن آنها نشان می دهد، قوی نیستند.
در تمرینات قدرتی با فشار زیاد، قدرت و توان عضلانی سریعتر از توان استخوانی رشد و تکامل می یابد که این مسئله می تواند باعث ایجاد شکستگی های کنده شده شود که در آن تاندون پا محل اتصال یک ماهیچه به استخوان به دلیل نیرویی که از جانب ماهیچه اعمال می شود، دچار پارگی می شود.
انواع مختلفی از تمرینات قدرتی وجود دارد. در تمرینات ایزومتریکی توانایی ماهیچه برای اعمال قدرت افزایش می یابند اما تحمل عنوان آن به اندازه ای که در تمرینات دینامیک و پویا افزایش می یابد، زیاد نمی شود. در نوجوانی، محلهای اتصال تاندون ها و ماهیچه ها به طور خاصی حساس و آسیب پذیر هستند، بنابراین کودکان و افراد جوان بایستی در حین تمرینات ایزومتریک با یک فشار و بار خاص آگاه و محتاط باشند زیرا ماهیچه ها بدون تغییر محسوس در طول خود درحال فعالیت هستند. تمرینات پویا و دینامیک سبک، نظیر دویدن و پیاده روی، به دلیل اینکه در حال فعالیت، ماهیچه ها کوتاه و بلند می شوند، در بیشتر موارد مناسب است. افرادی که هنوز در سنین رشد هستند، بایستی که از کار با وزنه های سنگین اجتناب کنند فشار وارد آمده بر روی ستون مهره ها در حین تمرینات وزنه ای می تواند به اندازهای زیاد باشد که طی آن مهره ها تحت تأثیر قرار بگیرند. برای انجام تمرینات قدرتی، تنها می توان از وزن خود بدن به عنوان یک وزنه استفاده کرد و فقط در زمانی که رشد استخوان متوقف گردید. قبل از اینکه یک کودک در حال رشد بتواند از وزنه های سبک استفاده کند، بایستی که شدت تمرینات تنها در جهت افزایش تعداد دفعاتی که ورزش انجام می شود، گام بردارد. یک برنامه قدرتی بایستی که به طور خاص براساس سن یک کودک در حال رشد، بلوغ، جثه بدن، سلامت جسمی و نیز جنسیت وی، تنظیم شود.
تمرینات حرکتی عمومی
بخش قابل توجهی از فعالیتهای حرکتی نوجوانان شامل حرکات پایه ای است که کم و بیش انجام می شوند، نظیر حرکت خود بدن و با حفظ تعادل که البته این تحرکها به صورت خودکار انجام می گیرند. این نوع حرکات به صورت مادرزادی هستند و براساس غرایزی کنترل می شوند که به صورت ژنتیکی از مادر به جنین منتقل می گردد و در طی دوران کودکی به تدریج توسعه و گسترش می یابند. برای مثال، تعادل تا سن ۹ و ۱۰ سالگی به طور کامل توسعه می یابد. اینکه تمرینات و نرمشهای جسمانی می توانند در تکامل این غرایز، تأثیر منفی یا مثبت بگذارد، مشخص نیست. در بیشتر ورزش ها، مجموعه ای از الگوها وجود دارد که مرتبط با حرکات هستند و فرد مجبور است که به کمک دانش و آگاهی غریزی خود، آنها را بیاموزد. زمانی که این الگوها آموخته شدند، تغییر دادن آنها امری مشکل است و بنابراین آموزش صحیح آنها از همان ابتدا مسأله ای مهم است. سیستم عصبی می تواند الگوهای صحیح جدیدی را در سالهای نوجوانی به آموخته های فرد اضافه کند. عدم هماهنگی اطلاعات نادرست در درون سیستم عصبی قبل از اینکه کاملا متكامل شوند، مسألهای نامطلوب است، چرا که این امر ممکن است در آینده عواقب ناگواری را به همراه داشته باشد. آخر دوران رشد، لازم است که از تکنیکها و روشهای مناسب برای انجام تمرینات استفاده شود.
انجام تمرینات ورزشی در گروه های سنی مختلف
گروه سنی ۷ تا ۹ سال: بازی، تکنیک و تمرینات کلی و همه جانبه
تمرینات ورزشی کودکان بین ۷ تا ۹ سال، باید سرشار از تنوع و سرگرمی باشد، به این معنی که عوامل و عناصر بازی باید نسبت به دیگر عوامل برتری داشته باشد. تمرینات آمادگی جسمانی سبک، نظیر بازی های مختلف باتوپ، مناسب است. از تمرینات کلی و همه جانبه نیز باید کمک گرفته شود. تمرینات تکنیکی نیز باید در همین سن آغاز شود، چرا که کودکان در این سن ، آمادگی بسیاری برای آموختن دارند.
گروه سنی ۱۰ تا ۱۱ سال: تمرینات پایه ای عمومی، تکنیکی ونیز کلی و همه جانبه
تمرینات ورزشی کودکان بین ۱۰ تا ۱۱ سال، باید شامل نرمش های تکنیکی و هماهنگ کننده باشد، چرا که این سن بهترین زمان برای بهبود رفلکسها و تکنیکهای حرکتی با استفاده از تمرین و آموزش است. در این آموزش و تمرین، بازی کردن از نقش مهمی برخوردار است، ولی تمرینات آمادگی جسمانی منظم و پیوسته و نیز تمرینات بی هوازی در طی این دوره معنایی ندارد.
گروه سنی ۱۲ تا ۱۴ سال: تمرینات آمادگی جسمانی کلی و نیز آموزش تکنیک و تاکتیک.
در طی دوره سنی بین ۱۲ تا ۱۴ سال که تقریبا با دوره بلوغ نیز مصادف می شود، از لحاظ جسمی و روانی، تغییرات سریع در رشد و بلوغ انجام می گیرد، نوع تمرین بایستی که با میزان بلوغ و تکامل بچه های کم سن و سال خاص سازگار باشد. بدن از لحاض جسمی و روحی در یک مرحله حساسی از رشد و تکامل قرار دارد و این مساله لازم است که در نظر گرفته شود. در این تمرینات باید برای بازی کردن فرصت زیادی داده شود. تمرینات تکنیکی را نیز می توان در این دوره انجام داد چرا که در این مقطع زمانی از رشد، توانایی یادگیری در بالاترین سطح خود قرار دارد. در مورد برخی از ورزشکاران جوانی که دارای استعداد لازم هستند، می توان برخی از ورزش ها را به شکل تخصصی تری آموزش داد. این افراد می توانند که روش های تاکتیکی را نیز بیاموزند.
گروه سنی 15 تا ۱۶ سال: آماده سازی برای تمرینات تخصصی
در دوره سنی بین ۱۵ تا ۱۶ سال بایستی تمرینات آمادگی جسمانی منظم به صورت یک عادت در بیاید، چرا که در این سن وضعیت آمادگی جسمانی پایه فرد شکل می گیرد. در این زمان، تمرینات بی هوازی را نیز می توان آغاز کرد. در این دوره، تمرینات برای ایجاد انعطاف پذیری بدن دارای اهمیت زیادی است، چرا که فرآیند رشد اغلب باعث انعطاف ناپذیری و خستگی بدن افراد جوان می شود. از هنگامی که عضلات و استخوانها، امکان افزایش فشار را بر روی بدن ایجاد کردند، تمرینات قدرتی را می توان آغاز کرد. افراد جوان در سنین ۱۵ تا ۱۶ سال می توانند روش ها و تکنیک های صحيح حمل وزنه را بیاموزند، اما بایستی که تنها از وزنه های سبک استفاده کنند. از آنجایی که رشد استخوان ها هنوز متوقف نشده است، فشار بار سنگین نباید بر روی بدن اعمال شود. تمرینات قدرتی نباید از طریق افزایش فشار و بار وزنه ها تشدید شود، بلکه لازم است که این کار به واسطه افزایش تعداد دفعات تمرین صورت بگیرد. این مسأله از اهمیت زیادی برخوردار است که ورزشکاران باید با آموزش روش ها و تکنیک های صحیح حمل وزنه، پشت خود را از وارد آمدن فشار بیش از حد خلاص کنند.
گروه سنی بالاتر از ۱۶ سال: تمرینات تخصصی
افراد جوانی که بالاتر از ۱۶ سال دارند و می توانند در تمرینات تخصصی رشته های ورزشی جداگانه شرکت کنند. تمریناتی که به شکل محسوسی با افراد بزرگسال تفاوتی ندارد. رشد و تکامل دخترانه در سنین ۱۶ تا ۱۸ سال به اتمام می رسد ولی در مورد پسران تا سن ۱۸ تا ۲۰ سالگی ادامه می یابد.
نکات کلی
به هنگام ارائه و برگزاری تمرینات ورزشی برای کودکان، نوجوانان و جوانان، بایستی نسبت به خطرات احتمالی این فعالیت ها، چه در کوتاه مدت و چه در طولانی مدت، آگاهی کامل وجود داشته باشد. بنابراین شناخت ویژگی های خاص سیستم عضلانی - اسکلتی در کودکان در حال رشد، اهمیت بسیاری دارد. آن دسته از تمرین ها که ورزش را از یک سرگرمی لذت بخش به فعالیتی سخت و رنج آور تبدیل می کند، بایستی زیر سئوال بروند. باید جوانان را به ورزش تشویق نمود تا بتوان از خیل عظیم افراد در طی دوره های طولانی مدت، ورزشکاران مطرح و سطح بالایی را تربیت کرد. توجه و علاقه عمیق در ورزش، باید در دوره نوجوانی صورت بگیرد تا اینکه در دوران بزرگسالی بتواند به عنوان ابزاری برای حفظ سلامت و تندرستی جسمانی فرد در زندگی در بیاید. در طی سالهایی که نوجوانان در مناسبترین شرایط برای آموختن و یادگیری هستند، باید بر روی تمرینات تکنیکی تأکید کرد تا بتوان از آن طریق باعث ایجاد توجه، علاقه و تحریک در افراد جوان گردید. تمرینات جسمانی سخت و تخصصی برای آن دسته از افرادی که هدفهای طولانی تری را دنبال می کنند، باید در مراحل بعدی آغاز شود. نوجوانان دارای یک سری مشخصه هایی هستند که آنها را از افراد بزرگسال متمایز می کند. این مسأله اهمیت ویژه ای دارد که هنگامی که تمرینات سخت و شدیدتر کودکان کم سن و سال آغاز می شود ، آنها در حد مطلوبی برای انجام این تمرینات باشند. گروهای سنی تنها یک طبقه بندی هستند که کاملا بر اساس زمان و سن ترتیب داده شده اند و وضعیت کامل فیزیولوژیکی یک کودک در حال رشد را نادیده می گیرد. این مسأله کاملا طبیعی است که افرادی که در یک گروه سنی قرار دارند، در یک فاصله زمانی با اختلاف ۵ سال از یکدیگر به بلوغ و تکامل برسند.